Schone lucht, water en een gezonde bodem zijn essentieel voor het functioneren van ecosystemen die in de vier belangrijkste delen van de aarde samenwerken om het leven in stand te houden. Giftige residuen van pesticiden zijn echter alomtegenwoordig in ecosystemen en worden vaak aangetroffen in bodem, water (zowel vast als vloeibaar) en omgevingslucht in concentraties die de normen van het Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA) overschrijden. Deze residuen van pesticiden ondergaan hydrolyse, fotolyse, oxidatie en biologische afbraak, wat resulteert in verschillende omzettingsproducten die net zo vaak voorkomen als hun oorspronkelijke verbindingen. Zo heeft 90% van de Amerikanen ten minste één pesticidebiomarker in hun lichaam (zowel de oorspronkelijke verbinding als de metaboliet). De aanwezigheid van pesticiden in het lichaam kan gevolgen hebben voor de menselijke gezondheid, met name tijdens kwetsbare levensfasen zoals kindertijd, adolescentie, zwangerschap en ouderdom. De wetenschappelijke literatuur geeft aan dat pesticiden al lange tijd aanzienlijke nadelige gezondheidseffecten hebben (bijv. hormoonontregeling, kanker, reproductie-/geboorteproblemen, neurotoxiciteit, verlies van biodiversiteit, enz.) op het milieu (inclusief dieren in het wild, biodiversiteit en de menselijke gezondheid). Blootstelling aan pesticiden en de bijbehorende PD's kan dus schadelijke effecten op de gezondheid hebben, waaronder effecten op het endocriene systeem.
EU-expert op het gebied van hormoonontregelaars (overleden) Dr. Theo Colborne heeft meer dan 50 actieve ingrediënten in pesticiden geclassificeerd als hormoonontregelaars (ED), waaronder chemicaliën in huishoudelijke producten zoals detergenten, desinfectiemiddelen, kunststoffen en insecticiden. Onderzoek heeft aangetoond dat hormoonontregelaars de overhand hebben in veel pesticiden, zoals de herbiciden atrazine en 2,4-D, het insecticide voor huisdieren fipronil en dioxines afkomstig van de productie (TCDD). Deze chemicaliën kunnen het lichaam binnendringen, hormonen verstoren en ongunstige ontwikkelings-, ziekte- en voortplantingsproblemen veroorzaken. Het endocriene systeem bestaat uit klieren (schildklier, geslachtsklieren, bijnieren en hypofyse) en de hormonen die ze produceren (thyroxine, oestrogeen, testosteron en adrenaline). Deze klieren en de bijbehorende hormonen regelen de ontwikkeling, groei, voortplanting en het gedrag van dieren, inclusief mensen. Endocriene aandoeningen vormen een constant en groeiend probleem dat mensen over de hele wereld treft. Voorstanders zijn daarom van mening dat het beleid strengere regels moet opleggen aan het gebruik van pesticiden en dat er meer onderzoek moet worden gedaan naar de langetermijneffecten van blootstelling aan pesticiden.
Deze studie is een van de vele die erkennen dat afbraakproducten van pesticiden net zo giftig of zelfs effectiever zijn dan hun oorspronkelijke verbindingen. Wereldwijd wordt pyriproxyfen (Pyr) veel gebruikt voor muggenbestrijding en is het het enige pesticide dat door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) is goedgekeurd voor muggenbestrijding in drinkwatercontainers. Bijna alle zeven TP Pyrs hebben echter een oestrogeenafbrekende werking in het bloed, de nieren en de lever. Malathion is een populair insecticide dat de activiteit van acetylcholinesterase (AChE) in zenuwweefsel remt. Remming van AChE leidt tot ophoping van acetylcholine, een chemische neurotransmitter die verantwoordelijk is voor de hersen- en spierfunctie. Deze chemische ophoping kan acute gevolgen hebben, zoals ongecontroleerde snelle spiertrekkingen, ademhalingsverlamming, convulsies en in extreme gevallen is de remming van acetylcholinesterase echter niet-specifiek, wat leidt tot de verspreiding van malathion. Dit vormt een ernstige bedreiging voor de natuur en de volksgezondheid. Samenvattend toonde de studie aan dat de twee TP's van malathion hormoonverstorende effecten hebben op genexpressie, hormoonsecretie en glucocorticoïdenmetabolisme (koolhydraten, eiwitten, vetten). De snelle afbraak van het pesticide fenoxaprop-ethyl resulteerde in de vorming van twee zeer toxische TP's die de genexpressie 5,8-12 keer verhoogden en een groter effect hadden op de oestrogeenactiviteit. Ten slotte blijft de belangrijkste TF van benalaxil langer in het milieu aanwezig dan de oorspronkelijke verbinding, is een oestrogeenreceptor-alfa-antagonist en verhoogt de genexpressie drie keer. De vier pesticiden in deze studie waren niet de enige chemicaliën die aanleiding gaven tot bezorgdheid; vele andere produceren ook giftige afbraakproducten. Veel verboden pesticiden, oude en nieuwe pesticideverbindingen en chemische bijproducten stoten giftige totale fosfor uit die mensen en ecosystemen vervuilt.
Het verboden pesticide DDT en zijn belangrijkste metaboliet DDE blijven decennialang in het milieu nadat het gebruik ervan is uitgefaseerd. De Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA) heeft concentraties van chemicaliën gedetecteerd die de acceptabele niveaus overschrijden. Terwijl DDT en DDE oplossen in lichaamsvet en daar jarenlang blijven, blijft DDE langer in het lichaam. Uit een onderzoek van de Centers for Disease Control (CDC) bleek dat DDE de lichamen van 99 procent van de deelnemers aan het onderzoek had geïnfecteerd. Net als hormoonverstoorders verhoogt blootstelling aan DDT de risico's die gepaard gaan met diabetes, vroege menopauze, een verminderd aantal zaadcellen, endometriose, aangeboren afwijkingen, autisme, vitamine D-tekort, non-Hodgkinlymfoom en obesitas. Studies hebben echter aangetoond dat DDE nog giftiger is dan de oorspronkelijke stof. Deze metaboliet kan multigenerationele gezondheidseffecten hebben, obesitas en diabetes veroorzaken en op unieke wijze de incidentie van borstkanker over meerdere generaties verhogen. Sommige pesticiden van de oudere generatie, waaronder organofosfaten zoals malathion, worden gemaakt van dezelfde stoffen als het zenuwgas uit de Tweede Wereldoorlog (Agent Orange), dat schadelijk is voor het zenuwstelsel. Triclosan, een antimicrobieel pesticide dat in veel voedingsmiddelen verboden is, blijft in het milieu aanwezig en vormt kankerverwekkende afbraakproducten zoals chloroform en 2,8-dichloordibenzo-p-dioxine (2,8-DCDD).
Chemicaliën van de "volgende generatie", waaronder glyfosaat en neonicotinoïden, werken snel en breken snel af, waardoor ze zich minder snel ophopen. Studies hebben echter aangetoond dat lagere concentraties van deze chemicaliën giftiger zijn dan oudere chemicaliën en dat ze enkele kilo's minder gewicht vereisen. De afbraakproducten van deze chemicaliën kunnen daarom vergelijkbare of ernstigere toxicologische effecten veroorzaken. Studies hebben aangetoond dat het herbicide glyfosaat wordt omgezet in een toxische AMPA-metaboliet die de genexpressie verandert. Bovendien zijn nieuwe ionische metabolieten zoals denitroimidacloprid en decyanothiacloprid respectievelijk 300 en ~200 keer giftiger voor zoogdieren dan het oorspronkelijke imidacloprid.
Pesticiden en hun TF's kunnen de acute en subletale toxiciteit verhogen, wat kan leiden tot langetermijneffecten op de soortenrijkdom en biodiversiteit. Verschillende pesticiden, zowel vroeger als nu, gedragen zich net als andere milieuverontreinigende stoffen, en mensen kunnen tegelijkertijd aan deze stoffen worden blootgesteld. Vaak werken deze chemische verontreinigingen samen of synergetisch, wat leidt tot ernstigere gecombineerde effecten. Synergie is een veelvoorkomend probleem in pesticidemengsels en kan de toxische effecten op de gezondheid van mens, dier en milieu onderschatten. De huidige risicobeoordelingen voor het milieu en de volksgezondheid onderschatten dan ook aanzienlijk de schadelijke effecten van pesticideresiduen, metabolieten en andere milieuverontreinigende stoffen.
Het is cruciaal om de impact te begrijpen die hormoonverstorende pesticiden en hun afbraakproducten kunnen hebben op de gezondheid van huidige en toekomstige generaties. De etiologie van door pesticiden veroorzaakte ziekten wordt slecht begrepen, inclusief de voorspelbare vertragingen tussen blootstelling aan chemicaliën, gezondheidseffecten en epidemiologische gegevens.
Een manier om de impact van pesticiden op mens en milieu te verminderen, is door biologische producten te kopen, te telen en te onderhouden. Talrijke studies hebben aangetoond dat bij de overstap naar een volledig biologisch dieet de hoeveelheid pesticidemetabolieten in de urine drastisch daalt. Biologische landbouw biedt vele gezondheids- en milieuvoordelen doordat de behoefte aan chemisch intensieve landbouwmethoden afneemt. De schadelijke effecten van pesticiden kunnen worden verminderd door regeneratieve biologische methoden te gebruiken en de minst giftige ongediertebestrijdingsmethoden. Gezien het wijdverbreide gebruik van alternatieve strategieën zonder pesticiden, kunnen zowel huishoudens als werknemers in de agro-industrie deze methoden toepassen om een veilige en gezonde omgeving te creëren.
Plaatsingstijd: 06-09-2023