Genetisch gemodificeerde, insectresistente gewassen zullen insecten doden als ze ze eten. Heeft dit gevolgen voor mensen?

Waarom zijn genetisch gemodificeerde insectenresistente gewassen resistent tegen insecten? Dit begint met de ontdekking van het gen voor insectenresistente eiwitten. Meer dan 100 jaar geleden ontdekten wetenschappers in een molen in het Duitse stadje Thüringen een bacterie met insecticide eigenschappen. Ze noemden deze bacterie Bacillus thuringiensis, naar de stad. Bacillus thuringiensis kan insecten doden omdat het een speciaal Bt-insectenresistent eiwit bevat. Dit Bt-anti-insecteneiwit is zeer specifiek en kan zich alleen binden aan specifieke receptoren in de darmen van bepaalde plagen (zoals vlinders en motten), waardoor de plagen perforeren en sterven. De maag-darmcellen van mensen, vee en andere insecten (niet-lepidoptera) hebben geen specifieke receptoren die dit eiwit binden. Na binnenkomst in het spijsverteringskanaal kan het anti-insecteneiwit alleen worden verteerd en afgebroken en zal het niet functioneren.

Omdat Bt-anti-insecteneiwit onschadelijk is voor het milieu, mens en dier, worden bio-insecticiden met Bt als hoofdbestanddeel al meer dan 80 jaar veilig gebruikt in de landbouw. ​​Met de ontwikkeling van transgene technologie hebben landbouwveredelaars het gen voor "Bt-insectenresistente eiwit" in gewassen overgebracht, waardoor gewassen ook resistent zijn geworden tegen insecten. Insectenresistente eiwitten die inwerken op ongedierte, zullen niet inwerken op mensen nadat ze het menselijke spijsverteringskanaal zijn binnengedrongen. Voor ons wordt insectenresistent eiwit verteerd en afgebroken door het menselijk lichaam, net als het eiwit in melk, het eiwit in varkensvlees en het eiwit in planten. Sommigen beweren dat, net als chocolade, dat door mensen als een delicatesse wordt beschouwd, maar door honden wordt vergiftigd, genetisch gemodificeerde insectenresistente gewassen profiteren van dergelijke soortenverschillen, wat ook de essentie van wetenschap is.